Majesteit

Majesteit,

Gewoontegetrouw keek en luisterde ik op 1^e kerstdag naar Uw Kersttoespraak. Ik vond het een bijzonder goed verhaal. Helder en trefzeker in de beschrijving van het tijdsgewricht waarin we leven. Mooi en positief in de manier waarop U verbindingen legt. Met de (bijbelse) geschiedenis, met de mensen om ons heen en met de rol die ieder van ons hierin kan spelen.

Nu is het niet mijn gewoonte om U hierover te schrijven. Maar het leek mijn aardig U te laten weten dat Uw toespraak wordt gewaardeerd.

Bovenal voelde ik een aandrang vanwege de zorg die ik tussen de regels van Uw toespraak door meende te horen. Ik denk dezelfde zorg te delen. Hoewel ik niet weet of mijn overwegingen geheel overlappen met de Uwe, dacht ik toch iets van mijn gedachten en ervaringen hierover op te schrijven.

‘Vrijheid heeft ruimte nodig’ gaf U aan. Het lijkt er inderdaad op dat we ons steeds benauwder voelen. Los gelaten, ergens tussen een te groot Europa en kleine persoonlijke overwegingen. Het is een thema dat ik vanuit mijn vakgebied als stedenbouwkundige meermalen in brieven aan leden van de ministerraad en parlement heb proberen te duiden.

In ons land is de ruimtelijke ordening in een paar decennia verworden van een trotse traditie tot gedecentraliseerd geploeter. Daar waar wij dachten te kunnen bouwen op onze overheid, geeft deze nu niet thuis. Vrijheid is geen zandwoestijn, maar vrijheid is wel Route 66, schreef ik premier Rutte een aantal jaren geleden. Oftewel, een mens heeft houvast nodig om zich vrij te kunnen voelen. De Randstad heeft structuur nodig, lijnen waarlangs deze metropool zich kan ontwikkelen.

Planning heet het in mijn vakgebied, maar voor bijvoorbeeld het organiseren van de zorg, het up to date houden van het pensioenstelsel en de huisvesting van ouderen geldt hetzelfde. Het land moet geregeerd worden en wel in de letterlijke betekenis van het woord; richten, sturen, leiden.

Met een stip op de horizon kan het zoveel makkelijker zijn om bij elkaar te blijven. Stilstand geeft verwarring, richting verbindt. Dus niet naar elkaar kijken en de verschillen uitvergroten maar juist de overeenkomsten leidend te laten zijn. Als vrije en gelijkwaardige mensen, zoals U in Uw toespraak zei.

Recente politieke uitlatingen zijn niet bemoedigend. En ik besef dat U in de regeringsformatie straks wellicht niet inhoudelijk sturend kunt of mag zijn, en als dat wel het geval is waarschijnlijk meer dan voldoende adviseurs om U heen heeft.

Maar zou het niet prachtig zijn een aantal nationale thema’s centraal te kunnen stellen in de volgende regeerperiode? Omdat het thema’s van ons allemaal zijn, waar we toevallig ook nog eens zelf als land over mogen beslissen.

Over de politieke verschillen heen zorg, ouderenbeleid en ruimtelijke ordening top te maken. Gewoon de beste van de wereld zijn. Zonder vergezicht gaat het niet!

Ik wens u veel wijsheid toe.

Met vriendelijke groet, Henk Hartzema