Eind 2015 besloot de minister Schultz meer bebouwing toe te staan langs de kust. Na een storm van kritiek bond de minister al snel weer in. Zo’n vaart zal het dus niet lopen. Onderliggend blijft er reden voor onrust. Het schijnbare gemak waarmee plannen worden gemaakt en weer verdwijnen lijkt symptomatisch.
Al decennialang wordt in de Randstad niet meer stelselmatig gewerkt aan integrale planning. Dat dit nog goed gaat ligt aan de bijzondere opbouw – polycentrisch met veel (speel)ruimte tussen de kernen. Met schaarser wordende ruimte beginnen de ruimtewensen elkaar vaker in de weg te zitten. Eerder heeft de minister al gekozen niet in te grijpen, maar te dereguleren en decentraliseren (nota Infrastructuur en Ruimte, 2012). Minder bemoeienis en minder betutteling. Het klinkt sympathiek, maar met onze planningstraditie en kijkend naar andere metropolen wereldwijd wekt het vooral verbazing. Steden hebben behoefte aan ordening en dus heeft ook de complexe Randstad sturing nodig, om aantrekkelijk te blijven en efficiënt. Duinbebouwing is daarom niet zomaar iets met voor- en tegenstanders. Het stelt de vraag is of er wel of geen grotere visie is. Nee dus. Juist van een liberaal mogen we verwachten pas los te laten als eerst de lijnen zijn uitgezet. Geen vrijheid immers zonder houvast.
Henk Hartzema, ingezonden brief FD, 19 januari 2016
